เมื่อถึงคราวที่ตกอับ จะมีสักกี่คนที่ยังอยากรู้จักกับคุณ

คุณรู้จักคนเยอะมาก แต่คนที่ช่วยเหลือคุณมีสักกี่คน?

อย่าบอпว่าคุณรู้จักคน มากมาย ยามที่คุณตกอับ ดูสิว่าจะมีสักกี่คนที่ยังอยากรู้จักคุณ?

คนที่กินๆดื่มๆท่องราตรีกับคุณทุกวัน ยามคุณมีปัญหา ไม่แน่เสมอไปว่าเขาเหล่านั้นจะยื่น มือเข้ามาช่วย

เพื่อน… จงนับที่คุณภาพ อย่านับเอาที่ปริมาณ ลากมันฝรั่งไปมาเต็มลำรถ มิสู้ไข่ มุกราตรีเพียงเม็ดเดียว

ฉัน มีแอบเปิ้ลอยู่หนึ่งลูก แบ่งให้เธอครึ่งหนึ่ง นี่คือน้ำใจจากมิตรสหาย

ฉันกินหนึ่งคำ ที่เหลือให้เธอ นี่คือความรักของหนุ่มสาว

ฉันไม่ได้กินสักคำ ให้เธอทั้งลูก นั่นคือพ่อและแม่ของเธอ

ฉันเก็บซ่อนไว้ แล้วบอпกับใครๆว่าหิวจังเลย มีอะไรให้กินไหม? นี่คือคนในสังคม!

วันไหนชายหนุ่มจน จึงรู้ว่าหญิงคนไหนรักคุณจริง

วันไหนหญิงสาวอัปลักษณ์ จึงรู้ว่าชายคนไหนจะอยู่เคียงข้างไม่ละทิ้งคุณ

วันไหนที่คุณทำอะไรอับอายขายหน้า จึงรู้ว่าใครจริงใจ ใครใส่ใจคุณ

เคียงข้าง ไม่ใช่เพราะคุณมีเงินฉันจึงตามติด

ถนอมรักษา ไม่ใช่เพราะคุณสวยผมจึงห่วงใยใส่ใจ

สิ่งที่หลงเหลือเมื่อเวลาผ่านไป ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทอง ไม่ใช่รูปโฉมความงาม แต่เป็นความจริงใจ

คืนผันวันผ่าน อาจไม่ผูกพัน ไม่ควรรู้จักแต่หน้า แต่ควรรู้ใจ