แม่ของผมชอบทำอาหาร… คืนหนึ่งหลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน แม่กลับบ้าน มาด้วยความเหนื่อยล้า และทำอาหารเย็นให้เราปกติ
ที่โต๊ะอาหาร แม่วางจานที่มีปลาทูไหม้เกรียม บนโต๊ะต่อหน้า พ่อ และทุกๆคน…. ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร…..
แต่…พ่อไม่พูดอะไร และตั้งหน้าตั้งตา กินปลาทูไหม้ตัวนั้น และหัน มาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง
คืนนั้นหลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่า แม่ขอโทษพ่อที่ทอดปลาทูไหม้…
และผมไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย “โอย…ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ…อร่อยมากจ๊ะ…ที่รัก”
คืนต่อมา ผมเก็บคำถามในใจ และไปกอดพ่อ และถามพ่อว่า พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอ
พ่อกอดผมไว้ และ ตอบว่า…. “แม่ของลูกทำงานหนักมาทั้งวัน…
ปลาทูไหม้ 1 ตัวไม่เคยทำร้ า ยใคร แต่คำพูดว่ากัน ต่างหากที่จะทำร้ า ยกัน”
ชีวิต เต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ และแต่ละคนก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ ตัวผมเองก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าใครๆ
ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ลืมวันเกิดภรรยา วันครบรอบวันแต่งงาน เหมือนกับคนอื่นๆ แต่สิ่งที่ผมเรียนรู้ ในช่วงชีวิตคือ…..
การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่น และการเลือกที่จะยินดีกับความต่างกันของแต่ละบุคคล เป็นสิ่งสำคัญในการสร้างชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและยืนยาว
ชีวิตสั้นเกินกว่า จะตื่นขึ้น มาพร้อมกับความเสียใจว่า เราทำผิดกับคนที่เรารัก และ รักเรา ดูแล และทะนุถนอม คนที่รักคุณ และเข้าใจในคนที่ไม่ชอบคุณ มีความสุขกับชีวิตนะครับ