แม่จ๋า…ทำไม?แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ…
ลูกห ມ าถามแม่ว่า… “พอเราโตขึ้นคนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”
แม่ห ມ าเลยตอบว่า…“ไม่หรอ กจ๊ะ…ลูก!”
“เมื่อเราโตขึ้น เราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆต่างหาก”
“เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน”
“เวลาจะคัดสรร คนที่เห ມ าะสมไว้กับเรา”
“ถ้าเป็น มิตรก็จะเป็น มิตรที่มีคุณภาพ และรักเรา”
“ถ้าเป็นศั ต รู ที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รู ที่จะเป็นแรงผลักดัน ให้เราต่อสู้ เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”
ลูกห ມ าถามแม่ต่อว่า…
“แล้วถ้าวันหนึ่งห นูโตพอ ที่จะเลือ กทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งห นูไปไหนใช่ไหม?”
แม่ห ມ าตอบว่า…
“เมื่อวันหนึ่งห นูเลือ กทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆห นูเหมือนเดิม”
“แต่เมื่อห นูโตขึ้น ห นูก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกาย แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง”
“แต่ยังคงเฝ้ามองห นู จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว”
“แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินห นูต่อไป หรือจนวันหนึ่ง ที่แม่ต้องจากไป”
“แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของห นูตลอดกาล”
ชีวิตคือ การก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ห นูจงจำไว้ว่า…การก้าวไป
จะมีคุณค่า เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือ พลังทั้งหมดที่คอยผลักดันห นู ให้ก้าวไปพร้อม
กับพลังของตัวห นูเอง ยิ่งโต…ยิ่งเดินลำพังมากขึ้น
ยิ่งสูงขึ้น…ยิ่งรู้ว่า คนที่เดินร่วมทางมากับเรา ค่อยๆหายไปทีละคนๆ
ท้ายที่สุด เราจึงพบว่า…เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเรา
ก็คือ…“ตัวเราเอง”จงแยกให้ออ ก
“ระหว่างมิตรภาพกับผลประโยชน์”
ต่อให้เป็นคนโปรด“หมดผลประโยชน์เขาก็ไม่เอา”
สื่งที่หาย ากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละ..น้ำทะเล
อาจทำให้รอยเท้าของเรา จางหายไป แต่น้ำทะเล
ไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหน และมากับใครหรอ กนะ
แม่ห ມ าตอบ…และยิ้มให้ลูกห ມ า ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้น
ลูกห ມ า…ไม่ตอบอะไรได้แต่เดินช้าลง? แม่ห ມ าสงสัยจึงถามว่า…“ทำไมเดินช้าจัง”
ลูกห ມ าส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบไปว่า…“ก็ห นูอย ากมีเวลาเดินกับแม่นานๆไง”
